داستانخوانی محمدحسین محمدی و محمدسرور رجایی در برج میلاد تهران
روابط عمومی خانه ادبیات افغانستان: محمدحسین محمدی و محمدسرور رجایی در محفل ادبی«شبهای داستان» در برج میلاد تهران داستانخوانی کردند.
در چهارمین شب از «شبهای داستان» برج میلاد که چهارشنبه 3 میزان (مهر) 1392 برگزار شد، داستان «شب مه» اثر محمدحسین محمدی، نویسنده «انجیرهای سرخ مزار» با صدای خودش برای حاضران پخش گردید که با استقبال حاضران روبهرو شد.
در این محفل ادبی، رضا رئیسی، نویسنده رمان «قطار 57»، فصلی از تازهترین رمان خود به نام «تلخی» را خواند و گفت: «نسل ما نسلی است که بخشی از عمرش را در جنگ گذرانده و بسیاری از داشتهها و نداشتههایش را از جنگ و شرایط آن زمان به دست آورده است. در هشت سال گذشته، هیچ اثر تازهای منتشر نکردهام و در حال کامل کردن رمان جدیدم هستم. رمان «تلخی» به فضای سیاسی کشور میپردازد و دوره اخیر را مرور میکند».
محمدسرور رجایی، مدیر خانه ادبیات افغانستان، دیگر مهمان این شب بود که گفت: «پیش از این در برنامههای شعرخوانی زیادی شرکت کرده بودم، ولی حضور در یک مراسم داستانخوانی برایم جذابیت خاص خود را دارد».
رجایی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «مردم افغانستان در طول تاریخ، رشادتهایی زیادی در برابر انگلیسیها داشتهاند، اما متاسفانه اثر مکتوبی در این باره وجود ندارد. از جنگ انگلیس، تنها کتاب منظوم «اکبرنامه» است که رشادتهای وزیر محمداکبر خان را در برابر انگلیسیان بازتاب میدهد».
رجایی درباره داستاننویسی نویسندگان افغانستان نیز گفت: «اهل فرهنگ و ادب افغانستان در ایران از اواخر دهه 60 در مشهد، کارهای ادبی را به طور جدّی آغاز کردند. بعد از آن، جمعی از فرهنگیان افغانستان در تهران و قم این مسیر را ادامه دادند. کار ادبی در تهران از سال 71 با حضور جمعی از شاعران و نویسندگان جوان افغانستان با حمایت مرکز آفرینشهای ادبی حوزه هنری، جدّیتر دنبال شد».
مدیر خانه ادبیات افغانستان در بخش دیگری از سخنان خود درباره ادبیات جنگ گفت: «ما ادبیاتی به نام جنگ نداریم، اما بعد از کودتای کمونیستی در ماه ثور (اردیبهشت) 1357 و مخصوصا در دهه 60 شاهد اوج گرفتن ادبیات خاص در داخل افغانستان بودیم؛ ادبیاتی که بیشتر نگاهش به جنگ و طبقات محروم کشور بود؛ ادبیات کارگری متأثر از ادبیات شوروی سابق. اولین مجموعهای را که خودم در دهه شصت در کابل خواندم، مجموعه «راه سبز» اثر کریم میثاق بود. داستاننویسان مخالف دولت کمونیستی وقت و طرفداران مجاهدین کارهای اندکی را در اوایل دهه 60 نوشتند. شاید اولین رمانی که درباره مقاومت مردم افغانستان در برابر نیروهای اشغالگر شوروی سابق نوشته شد، «باند اژدها» باشد که مرحوم میر حاتم امیری آن را نوشته است».
رجایی درباره داستاننویسی در دوره معاصر نیز گفت: «از داستاننویسانی که نام افغانستان را در این زمینه سربلند کردند، میتوان به نامهای افرادی چون محمداعظم رهنورد زریاب، عتیق رحیمی، محمدحسین محمدی، تقی واحدی، آصف سلطانزاده، عبدالواحد رفیعی، خالد نویسا، حسین فخری و… اشاره کرد که برخی از آنها از دهه 70 به اینسو مشغول به نوشتن شدهاند».
رجایی درباره ظرفیت داستاننویسی در افغانستان نیز چنین افزود: «جهاد مردم افغانستان ظرفیت بسیار زیادی برای کارهای ادبی و هنری دارد. من پیش از اینکه داستاننویس باشم، شاعر و روزنامهنگارم. تازه شروع کردم به نوشتن داستان. آن هم به این دلیل که متوجه شدم بسیاری از وقایع جنگ را نمیتوان با شعر تصویر کرد و به مخاطب رساند. پس باید درباره آنها داستان نوشت. حالا هم فکر میکنم رسالت نویسندگان افغان در این خصوص بیشتر شده است».
مدیر خانه ادبیات افغانستان با معرفی فعالیتهای دهساله این نهاد ادبی و فرهنگی در ایران و افغانستان، داستان کوتاهی با نام «حقجو» را نیز خواند.