محمدسرور رجایی: قدردانی از مظفری، نکوداشت فرهنگ و ادبیات افغانستان است
هفته گذشته در امتداد حرکت ارزشمند فرهنگی مهاجران، با حضور جمعی زیادی از اهالی فرهنگ و هنر افغانستان ایران، «هفته فرهنگی ایران و افغانستان» گشایش یافت. در آیین گشایش این هفته فرخنده، در اقدام شایسته از چند شخصیت فعال ادبی و فرهنگی و هنری افغانستان و ایران که در این سال‌ها زحمات بسیاری برای فرهنگ و هنر و ادبیات مشترک ما کشیده‌اند، قدردانی شد.
یکی از این شخصیت‌ها جناب سیدابوطالب مظفری بود. مردی که خصایل اخلاقی و ادبی او در بین فرهنگیان و ادیبان دو کشور ایران و افغانستان شهره است. بسیار فکر کردم که چه عنوانی پیش از نام سیدابوطالب مظفری بنویسم که حق مطلب ادا شود. استاد، شاعر، پژوهشگر، مدیر، نویسنده و…؛ اما بیشتر در برابر صفا و آرامش خاطر او درمانده شدم. با اینکه او هم استاد است، هم شاعر و پژوهشگر و هم نویسنده‌ای زبردست و هم مدیر خردمند، بسیار جفاکارانه خواهد بود که خدمات ماندگار او را به ادبیات و فرهنگ زبان فارسی به همین عناوین بدانیم.
آرامش خاطر او که هیچش کرانه نیست، از اقبال بلند ادبیات ما به شمار می‌رود. بدون‌تردید، اگر ادبیات مهاجرت افغانستان در بین شاعران و ادیبان ایران و افغانستان این‌همه اعتبار دارد، از اعتبار مردانی چون مظفری است که در سال‌های دور غربت، با فرهنگ و ادبیات نفس کشیدند و به‌مرور به جوانانِ بسیاری نفس بخشیدند.
در این روزها که ما دچار روزمرگی تلخی شده‌ایم، حتی نمی‌توانیم گذشته‌های نه‌چندان‌دور خود را به‌یاد بیاوریم، همیشه سعی کردیم دوستان خود را به کارهای مستقیمی که از او دیده‌ایم بسنجیم؛ اما ده‌ها کار تاثیرگذار او را که غیرمستقیم به‌نفع مردم و فرهنگ کشور به سامان رسانده است، نادیده می‌انگاریم. به باور من جناب مظفری از شمار شخصیت‌های فرهنگی برجسته‌ای است که فعالیت‌های مستقیم و غیرمستقیم او به‌نفع مردم کشور و زبان فارسی بوده است.
همان برایندی که محافل و جشنواره‌های فرهنگی و ادبی ما داشته است. در این سال‌ها به این تجربه رسیده‌ام که کار فرهنگی ثمربخش و تاثیرگذار با هیاهو نمی‌شود. همان‌گونه که جناب مظفری در این سال‌های پرشور و شر، با نهایت صبوری در موسسه فرهنگی «دُرّ دری» هر کاری را که به‌نفع فرهنگ و ادبیات مردم کشور خود دیدند، انجام دادند.
شعر سرودند، مقاله نوشتند، با رسانه‌های مختلف ایرانی و افغانستانی مصاحبه کردند، مجله‌های ماندگاری چون «دُرّ دری» و «خط سوّم» را منتشر کردند و در مقام پژوهش از صد سال اخیر شعر افغانستان، نیز کتاب مرجع «پایتخت پری‌ها» را منتشر ساختند. در جشنواره دوم قند پارسی، در فرهنگسرای دانشجو بود که با استاد مظفری آشنا شدم.
در جشنواره‌های بعدی قند پارسی که خانه ادبیات افغانستان برگزارکننده آن بود، بیشتر او را شناختم و پذیرفتم که مظفری برای شاعران و نویسندگان جوان مهاجر امتیازی است که در سالیان غربت و رنج بی‌وطنی پناه‌گاه مطمئنی بوده است. یقیناً خالق کتاب «پایتخت پری‌ها» برای زبان و ادبیات فارسی و ادبیات متعهد اخلاق‌مدار، ایده نوی است. غنیمتی است که در این روزگار نامرد سفله‌پرور، کمتر به دست می‌آید.
و حال خوش‌حالم از اینکه چنین رخداد مبارکی رقم خورده است. تقدیر از جناب مظفری، تقدیر از ادبیات و فرهنگ افغانستان است. امیدوارم که فرهنگیان و هنرمندان ما به‌دوراز هیاهوی سیاست‌پیشگان، به رخدادهایی ازاین‌دست عادت کنند.
لینک منبع: http://shahraraonline.com/news/54581