بود و نبود نشریههای فرهنگی مهاجران
محمدسرور رجایی
چندسالی است که نشریههای گرانسنگ فرهنگیادبی مهاجران منتشر نمیشود؛ درحالیکه تعاملات فرهنگی فرهنگیان ایران و افغانستان، هم در محافل فرهنگی و هنری و هم در رسانههای تصویری و مکتوب، به جایگاه مطلوبی رسیدهاند.
اگر نگاهی به تعطیلیرسیدن اجباری نشریات فرهنگی مهاجران بیندازیم، کار سختی نکردهایم. بهتعطیلیرسیدن اجباری مجلۀ وزین و پرطرفدار «خط سوم» از موسسۀ فرهنگی «دُرّ دری» و مجلههای فخیم «فرخار» و «روایت» دو نشریه ادبی در قلمرو شعر و داستان از «خانه ادبیات افغانستان» و بسیاری از نشریات فرهنگی دیگر جای تامل و نگرانی بسیار دارد. درحالحاضر فرهنگیان مهاجر غیر از دو نشریهای که برای کودک و نوجوان مجلههای «باغ» و «کودکان آفتاب» منتشر میکنند، نشریه فعالی دیده نمیشود.
سوگمندانه بنویسم که این دو نشریه کودکان هم دچار بیمهری قرار گرفته و بهسختی نفس میکشند. در روزگاری نهچنداندور که مهاجران به رسانههای تصویری و مکتوب دسترسی نداشتند، همین نشریههایی که دیگر نیستند، زبان و رسانۀ مهاجران بود. یقینا بسیاری از دوستان و مسئولان محترم امور مهاجران، خواسته یا ناخواسته گاهی نگاهی به این نشریهها میانداختند و از وضعیت فرهنگی، هنری و اجتماعی مهاجران باخبر میشدند.
از اینکه در وضعیت فعلی زمینههای همدلی بسیاری با مهاجران فراهم شده خشنودیم؛ اما هنوز خلأ نشریههای فرهنگیادبی مهاجران بهشدت احساس میشود. در چنینوضعیتی اگر نشریات افغانستانی مثل سالهای نهچنداندور منتشر میشدند، همراه با رسانهها میتوانستند تغییر رفتارها و گفتارهای ما را سرعت ببخشد.
گاهی میبینیم که هزینههایی بسیار زیاد و دور از ذهن، صرف اموری میشود که هیچ سودی برای مهاجران ندارد. کاش بخشی از این هزینهها صرف امور فرهنگی مهاجران شود تا فواید اثرگذار آن بیشتر در جامعه ما دیده شود. کاش حامیان بخش فرهنگی به این امر توجه کنند که کار حرفهای، معاش و امنیت حرفهای هم میخواهد. فرهنگیان و هنرمندان ما به کارهایشان حرفهای مینگرند؛ اما معاش و امنیت حرفهای ندارند. مسئولان محترمی که میکوشند گرهگشای همدلیهای بیشتر باشند، در قدم اول میتوانند به این معضل کلان توجه ویژه کنند.
منبع: روزنامه شهر آرا چاپ مشهد- ایران